Al aan het begin van onze tijdrekening was er nabij de huidige polder Meinerswijk tegenover Arnhem een afsnijding tussen de Rijn en de IJssel ontstaan, op natuurlijke wijze of door menselijk ingrijpen, daarover is men het niet eens. De Waal heeft zich in de loop van de Middeleeuwen als de belangrijkste aftakking ontwikkeld. Daardoor is de stroombedding van het niet meer actieve deel van de oorspronkelijke Rijn tussen Doornenburg en Driel verland. Het splitsingspunt van de Rijn en de IJssel verschoof naar het oosten en kwam bij Malburgen te liggen (1).
In de Over-Betuwe is archeologisch relatief intensieve bewoning vastgesteld. Er waren met name nederzettingen op hoger gelegen plaatsen zoals de Praest, de Nevel, Driel, Heteren en Randwijk (2). In Elst bevond zich een Romeinse tempel, waarschijnlijk op de plaats van een oude heidense cultusplaats. Het eigendom daarvan was overgegaan op de Frankische koningen die zichzelf als de rechtmatige opvolgers van de Romeinse heersers beschouwden.
Ook in de polder Meinerswijk, tegenover Arnhem, vinden we tekenen van de Romeinse overheersing. Op de plaats waar al een aanwijzing van bewoning in de vorm van een fosfaatconcentratie in de bodem bekend was, werden in 1979 de resten van een Romeins fort gevonden (3). Misschien gaat het om het castra Herculis dat op de Peutinger kaart dicht bij Nijmegen staat aangegeven. De laatste bouwfase van het fort werd in de vierde eeuw in steen opgetrokken. De resten moeten nog eeuwen herkenbaar in het landschap aanwezig geweest zijn.
Het is onwaarschijnlijk dat we dit fort kunnen identificeren met het castra bij Elst dat in een schenkingsoorkonde uit 726 van Karel Martel genoemd wordt (4). Deze sterkte bleek er volgens de oorkonde toen niet meer te zijn, terwijl het fort in Meinerswijk nog eeuwen later zichtbaar was. Er werd tot in de zeventiende eeuw tufsteen uit de ruïne gewonnen en voor cementfabricage gebruikt. De naam Meinerswijk is vanaf de 14de eeuw verbonden aan een hof, later een huis en heerlijkheid. Het werd in 1853 gesloopt.
Op grond van het toponiem Meinerswijk is het aannemelijk dat de vicus (handelsnederzetting) Meginhardi, zo genoemd in de negende eeuw, zich in de nabijheid van het fort bevond, ook al is er nooit een spoor van Karolingische bewoning teruggevonden. Eerder moeten we denken aan een hoger gelegen plaats zoals de Praest. Hiervoor pleit het gerechtelijk centrum van de Over-Betuwe dat daar nog in de veertiende eeuw was. Er vonden vanouds rechtszittingen van de landheer plaats (5). We treffen hier ook het toponiem Malburgen aan, een naam die op een gerechtsplaats in de Frankische tijd duidt. (6) Wellicht kunnen we hier een oude dingplaats vermoeden.
Uit fysisch-geografisch onderzoek blijkt dat Meinerswijk in de Karolingische periode op de linker oever van de Rijn lag. Bovendien werd Meginhardeswich, dat we eveneens met Meinerswijk kunnen identificeren, in een oorkonde uit 814 of 815 in de Betuwegouw gesitueerd, dus ook op de linker oever van de Rijn. (7)

Door de Verdeling van Verdun in 843 kwam de Over-Betuwe in een grenszone te liggen. Volgens de kroniekschrijver Prudentius ging de Rijn de grens tussen de rijken van Lodewijk de Duitser en Lotharius I vormen (20).
Bij de verschillende rijksdelingen speelde de plaatselijke elite een belangrijke, zo niet doorslaggevende rol. Daarom was het zaak voor de Karolingische vorsten om getrouwen in een strategische grenszone als het rivierengebied te krijgen en te houden. De machtige Hamalandse graven en andere Saksische edelen waren loyaal aan de Oost-Frankische koning Lodewijk de Duitser. Daardoor kwamen ze met hun goederen in het rivierengebied, dus in het Middenrijk van Lotharius, in een lastig parket. Lotharius had slechts de Friese Ansfrieden aan zijn zijde. We zagen dat hij op de Lantwarden vanwege hun Saksische achtergrond waarschijnlijk minder kon rekenen, ook al bevonden zij zich vanwege hun belangen in de Betuwe in een ongemakkelijke positie en moesten zij voorzichtig manoeuvreren. Daarom had Lotharius steun bij hem getrouwe Deense edellieden gezocht, ballingen die nog maar betrekkelijk kort in de Lage Landen opereerden. De broers Haraldr junior en Hrœrekr hadden zich met hun sterke militaire aanhang bij Lotharius aangesloten. Hij had hun inzet al met succes in het mondingsgebied van de Schelde toegepast. Door stationering van deze Denen kon Lotharius het gebied tussen de Maas en de Schelde beheersen en uiteindelijk ook formeel in handen krijgen. Een dergelijke tactiek had hij ook toegepast door Dorestad aan hen over te dragen en hun het militaire bevel over de kuststreken toe te vertrouwen (21). Het ligt voor de hand dat hij hun toen ook de handelsplaats Meinerswijk en andere goederen in de Betuwe heeft toegezegd, juist in een gebied waar de aan hem getrouwe edelen schaars waren.
Met de rijksdeling van 843 kwam er een voorlopig einde aan de Karolingische burgeroorlogen. Nu begon Lotharius in de Denen, die alle grote rivieren beheersten, een potentieel gevaar te zien. Het gevolg was dat ze rond 844 bij de koning in ongenade vielen. Hrœrekr werd gearresteerd en zijn broer Haraldr junior kwam om. Maar Hrœrekr wist te ontsnappen en begon vanuit Noord-Saksen de Friese kusten van zijn heer te bestoken. In 845 en 846 viel hij Dorestad aan en wist de plaats weer in handen te krijgen. In 847 ondernam hij vanuit Dorestad de eerder genoemde aanval op Meinerswijk. Lotharius moest vanuit de palts Nijmegen machteloos toezien hoe Hrœrekr zich van Dorestad en de Betuwe meester maakte.
De bezetting van Dorestad werd in 850 door Lotharius formeel bevestigd: Hrœrekr kreeg Dorestad en 'andere graafschappen' overgedragen (22). Het is niet bekend of onder die graafschappen ook de Betuwe was begrepen, maar dat is wel aannemelijk. Later zou blijken dat Lotharius goederen in de villa Gendt in de Over-Betuwe aan Hrœrekr had overgedragen. Het betrof koningsgoederen die Lotharius II in 860 ex rebus juris nostri ex beneficio Hrorici (uit de zaken die ons rechtens toebehoren uit het bruikleen van Hrœrekr) aan de abdij van Lorsch had geschonken (23).