Want ook in dit geval heeft deze christelijke auteur de Noormannen zo zwart mogelijk afgeschilderd. Volgens hem trokken ze folterend rond, lijf en leden verminkend van een ieder die ze aantroffen. Niet alleen werd de Groningse bevolking uitgemoord en de plaats platgebrand, ook de Sint-Maartenskerk (Martinikerk) in Groningen werd in de as gelegd. Toen ze Walfridus aantroffen werd hij naar het Noormannenkamp gevoerd, gefolterd en ter dood gebracht. Nadat ze er achter waren gekomen dat hij het christendom beleed, voegde de auteur er betekenisvol aan toe. Kort gezegd, verhaalde hij van een grote Noormannenvloot, die naar het gebied tussen de Eems en de Lauwers, ongeveer de tegenwoordige provincie Groningen, was gekomen. Ze waren, naar we mogen aannemen, de Hunze opgevaren en ze hadden de Friese verdedigers aangevallen. Die wisten geruime tijd weerstand te bieden en konden zelfs de aanvallers even terugdringen. Maar de overmacht was te groot en door uitputting moesten de Friezen zich gewonnen geven, waarna ze de benen namen. De Noormannen rukten op naar de versterkte, maar door gebrek aan mankracht slecht verdedigde villa Groningen.

Er is wel een verband gelegd tussen de raid op Groningen en het bericht in de Annales Hildesheimenses (9) over een Noormannenaanval in 991, waarbij 'Staveren en andere plaatsen aan de kust' werden geplunderd (10). En een paar jaar later, in 994, viel volgens verschillende kroniekschrijvers Oost-Friesland ten prooi aan plunderingen. Deze plunderingen kunnen in verband worden gebracht met een revival van vikingactiviteit aan het einde van de tiende eeuw, op gang gebracht door de militaire successen van de Deense koning Harald Blåtand. Hij richtte zich in eerste instantie op Engeland, maar na de dood van de Duitse keizer Otto II in 983 waren ook de Friese en Saksische kusten niet meer veilig.
Het is een teken aan de wand, dat er bij verschillende opgravingen in Groningen helemaal geen brandsporen zijn teruggevonden, terwijl er toch verschillende houten structuren uit de negende en tiende eeuw zijn aangetroffen (11). Het is niet waarschijnlijk dat een aanzienlijke man als Walfridus midden in de wildernis in een oord als Bedum woonde. De dagelijkse voettocht, die deze vrome man van Bedum naar de kerk in Groningen zou hebben gemaakt, is ongeloofwaardig. Als Walfridus al een historische figuur was, dan moeten wij zijn woonstede veel dichter bij Groningen zoeken. De stenen kerk boven zijn graf in Bedum werd door de bisschop van Münster geïnitieerd, want de Groninger Ommelanden ressorteerden onder diens diocees. Hij had er alle belang bij om hier een kerk te stichten. Want de bevolking van de Ommelanden waren op de Martinikerk in Groningen aangewezen, en die viel onder het Utrechtse diocees. Rivaliteit moet de Münsterse prelaat tot de stichting van een kerk op steenworp afstand van Groningen bewogen hebben. Hij speelde slim in op de ontwikkelingen, want Bedum begon steeds meer pelgrims te trekken. Het waren de relieken van de heilige martelaar en de vermeende wonderen rond zijn graf, die de gunstige voorwaarden voor het succes van deze kerk schiepen. In dat licht is het niet vreemd, dat de bisschop opdracht heeft gegeven tot het schrijven van een heiligenleven, dat moest bijdragen aan het succes van dit pelgrimsoord. Dat de auteur wat losjes is omgegaan met de historische waarheid moeten we daarbij voor lief nemen. Wanneer hij een Noormannenraid op Groningen - een geliefd thema in heiligenlevens - in zijn relaas verwerkt, dan hoeven wij die niet noodzakelijkerwijs met Walfridus en zijn tijd in verband te brengen. Als deze raid al heeft plaatsgevonden, dan zouden we die heel goed veel eerder kunnen dateren.